Ik sta wel eens voor de spiegel en zie...
Tsja, ik sta wel voor de spiegel maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet lang sta: ik popel om aan een nieuwe dag te beginnen, een heerlijk ontbijt te nuttigen, de katten te voederen en mijn persoonlijke ontwikkeling te beginnen voor ik aan het werk ga.
Ik begin met mediteren en dit mediteren doet mij goed: ik krijg soms goede ideeen, ook vaak het goede geneesmiddel dat ik mag aanbieden aan iemand die het moeilijk heeft op dit moment. Soms zijn er veel gedachten als ik begin: net een stel puppies aan een riem die allemaal een andere kant op willen. Het vergt kunst en vliegwerk om ze op 1 lijn te krijgen en te houden.
Mediteren is een prachtig middel om een probleem opgelost of uitgelegd te krijgen.
Mediteren is niet in een zalige snoezelkamer bivakkeren, het is soms een worsteling om rust te kunnen verwelkomen en dat gebeurt soms aan het einde van de mediteertijd.
Maar die rust komt mijn werken met patienten ten goede.
Ik sta dus niet lang voor de spiegel, maar het universum beschikt anders: vaak zijn de mensen die mijn hulp inroepen, de spiegel waarin ik gedwongen word te kijken. En geen 30 seconden, maar anderhalf uur lang. En door het mediteren juist op die spiegelende mensen, word ik een veel betere therapeut. En komen juist die mensen op je pad, die jouw leermeesters zijn. Ik las ergens: "De beste leermeester is die, met wie je samenwoont. " Ik heb begrepen dat SOMS scheiden betekent: vluchten, niet je huwelijk willen verbeteren, maar weglopen. Ik spreek nu natuurlijk van gevallen die mij ter ore en onder ogen zijn gekomen en generaliserend gesproken. En wat doe je als therapeut: loop je weg van die spiegels of blijf je moedig kijken naar jezelf? En ga je met jezelf in conclaaf?
Terug naar blogpagina
